« Au ras dous barricòts »
Que preni eth titre a Andrèu Pic, parlant de Guiraut Dastros, dont L’Autouno ac ditz tot « au ras dous barricots »: « Boutan lou bi au prumè bout/Coum lou capitani de tout » (Proses e pouesies, paja 71). Que pensi damb emocion a un vielh vinharon deth costat de Rezé que trobavam de bon maitin levant eth veire sus un barricòt de Muscadet e invitant-nos a fèr coma eth ! Plan solide, passada era promèra suspresa, passat eth prumèr glop, que’s desliuravan eras lengas e cadun de condar era sièva, ja qu’eth noste mieg-breton sia estat eth mes lengassut de nosauts ! E que’n podia èster, fièr coma èra deth sièu vin damb rason. Tant fièr e lengassut que quitava pòc eth barricòt de tot eth dia : qu’estimava aver pro plan trebalhat tota era vida a fèr vier aqueth nectar.
Qu’ei pro díser qu’ath mièu avis eth vin ei plan mes e plan auta causa qu’un bevedís entr’auti. Per aqueth òme, qu’èra ua faiçon de préner era vida, eths dias coma vien, bons e maishants, qu’èra un èster, de trebalh, solide, mes de tots eths sentits e pensadas d’un que no auria dat era sièva plaça per ren d’aute. Aperatz aquò bonur se voletz. Mantun poèta n’a pas dit auta causa, deth latin Horace a Baudelaire.
Que sabem quin james enas fèstas tradicionalas no’s canta damb mes de vam e de còr qu’entorn deth estanquet ! Cantar e pintar que fèn eth parelh ! Era legenda que vòu que sia estat Bacchus-Dionysos, diu deth vin, eth que balhèc naishença ath cant prumèr, ena nosta civilizacion mediterranenca, dont s’espelic eth teatre que sabem.
Sense pueijar autant luenh, quin no’m brembaria eth depart gaujós, cada fin d’estiu, en nosti vilatges de montanha, de tota ua junessa de cap aras vrenhas enas planas de Tolosa o d’Aude, apielada en crits, rísers e cantas. Necessitat que’s junhèva aiquí ath plaser : que’n tornarian damb quauqua moneda e benlèu un barricòt. Ò, pas un « vin bouché » coma se disia : aqueth qui èra un luxe deths repaishes de fèsta, e coma luxe qu’au sentiam, ja no fuguèssa un « grand cru », deth moment qu’èra « bouché », tapat, tanplan « mousseux »… qu’eth plaser mes gran èra de fèr sautar eth bochon.
Dont vié que james no mesprisi un vin de casa, coma d’un tau que nos pensava regalar un oncle deth costat de Basso Cambo, deth temps on furem estudiants, invitats eth dimenge de quant en quant, on uei no vien que bastissas hautas e rotas tant que voleràs. Un petit vin, que d’auguns sonarian piqueta, acotivat damb amor en un tròç de tèrra uei vila betonada vengut.
