I a un grop occitan mai prolific que La Talvera ? L’afar es que La Talvera es mai qu’un grop. Ja es una istòria, que podèm mesurar ongan que la banda a Loddo e Céline Ricard festeja sos 40 ans.

Aquesta annada especiala la volguèron rica de proposicions, amb un programa que lor correspond perfièchament : de balètis e de concèrts, mas tanben de conferéncias, d’exposicions, e aquel collòqui, « Orfeas orfanèlas ou les musiques au féminin », dedicat a aquelas femnas activas dins un monde musical qu’aguèt tròp sovent tendéncia a las exclure.

La Talvera fa tot, e o fa plan. Se vestiguèron d’aquela frasa de Bodon per ne far mai qu’un nom : un mantra. O sabon plan que, en mai d’èsser aquel bocin de camp que se laura pas, la talvera es l’endrech que vei créisser de totas las èrbas e dona a las pus salvatjas l’escasença de sortir al monde.
Cal pas creire pertant que siá lo rambalh ! La pròva amb un album anniversari, un vinil compilacion « barrejadís » que dona a ausir mai que mai çò que lo grop de Còrdas faguèt en collaboracion amb d’autres, coma se La Talvera existèsse sonque del e pel rencontre : Massilia, La Phocéenne de Dub, Silvério Pessoa, Rita Macedo, Marc Minelli…

Uèch tròces, una grana dins lo plemponh de çò que La Talvera produsiguèt, mas causits coma emblèmas d’una istòria musicala partatjada, qu’avancèt totjorn sus doas cambas : la d’un repertòri tradicional de musicas occitanas e la d’un torn de cant poetic e engatjat fins al punt que totes los limits se mesclen, e que totas las termièras s’escafen. De cançon populara del còr d’Occitània, que lo collectaire, lo collectat e lo creator s’i crosan gaujosament dempuèi 40 ans sus la broa d’un camp que cobririá lo monde entièr.