Voses que cridan lor plaça

Chifra bruta, seca e evidenta : las femnas representan la mitat de la populacion. Chifra bruta, seca mas mens evidenta : las autoras representan 30% del monde de las Letras.

Darrièr aquel desequilibri vesedor s’amagan de realitats garrèlasranc, tòrt, boîteux : de qu’escrivon las femnas ? Coma dins lo demai de la societat, la paritat formala se revèla de còps bufècavan, void, superficial, e las femnas pòdon demorar acantonadas als pòstes o als genres jutjats inferiors.

Son, mas se vei pas. Fan, mas se sap pas.

Sus aqueste constat de manca (de preséncia, representativitat, visibilitat), l’antologia Paraulas de Hemnas de Reclams e Paulina Kamakine, fial roge d’un Diari que sortís entre dos tòmes necessaris (e, se tot va plan, a l’entorn del 8 de març, la Jornada Internacionala dels Dreits de las Femnas), a una ambicion dobla : mostrar qualas son las femnas qu’escrivon, e çò qu’escrivon.

Per que se vejan. Per que se conescan.

Que i aja o pas una “escritura femenina”, la poesia permet la representacion d’una(s) feminitat(s) coma la materializacion de reivindicacions feministas, es l’intim e l’universal, lo còs e l’èime, la pluma e lo pòrtavotz, es tanben “prene lo temps” coma o ditz Estello Ceccarini, lo temps de se pausar per pensar justament a totes aquestes agaits sus l’escritura, la vida, lo monde, a tot çò que poirián cambiar, foguèssem mens… mascles.

Los òmes aurem lo dreit de nos assetar a costat, de legir, d’escotar, sensiblament, en agachant, amont naut, lo plafon de veire començar de se fendasclarfendre, fendilhar.