Quicòm de roge
Laurenç Cavalié es una votz importanta, singulara, que marca la creacion musicala occitana actuala. Es un artesan de la cançon e l’un deis obriers de la transmission d’una pratica vocala d’òc ancorada mai capabla de metamorfòsis estonantas. Arquitecte dau projècte de la Mal Coiffée, fondator de Du Bartàs, cercaire infatigable dei pampalhetas d’aur d’una lenga-riu que cava lo cauquier menerbés, es tanben escrivan.
Sei cançons, dempuèi longtemps, entremesclan escritura poetica, collectatge e folclòr (dins lo sens primier, es a dire la « coneissença », la « sciéncia » dau pòble). Publiquèt lo tèxte qu’escriguèt per l’espectacle E los leons de la Mal Coiffée encò de l’Aucèu Libre en 2017 e, mai recentament, lo polit recuelh Quicòm de roge en cò d’un editor originau, militant d’una cèrta resisténcia fàcia a l’alienacion numerica : leis edicions La Lenteur. Lo libre es bèu, un objècte de qualitat amb un papièr espés e una primiera de cubèrta de color roja amb lo dessenh d’un ase, simbòl de lucha capuda, umila e populara. I trobam de tèxtes divèrs, d’uneis inedichs inspirats mai que mai per de lecturas e una granda part de poèmas que fuguèron cantats e registrats dins la discografia rica de l’artista. Aquela mescladura es interessanta, s’organiza coma una mosaïca coerenta e dins un vai-e-vèni musicau, la paraula i es lectura, soscadissa, rescòntre, mai tanben crida, volontat de dire lo mond dins una lenga viventa coma o precisa en postambule :
La lenga es lo monde. Cresèm que las causas existisson, e qu’apuèi l’òme las nomena. E ben, benlèu que se fa dins l’autre sens. Benlèu qu’es en nomenant las causas, qu’existisson. Benlèu que lo biais de nomenar la realitat nos balha lo mòde de relacion ambe la realitat e lo biais de la transformar. Ambe los mots, modelariam lo monde ?
Pensam au famós « lo sol poder es que de dire » de Robert Lafont, segur, mai tanben a Édouard Glissant qu’inspira lo poèma L’èrba-mond ont lo « Tot-monde » servís de basa ritmica per fargar de novèus mots e un novèu biais de concebre la realitat que nos enròda. Lo juec verbau ramenta l’inventivitat de la cançon tradicionala occitana quand fai dançar la gramatica :
La lenga pòt barrutlar, lo lop-monde baralhar,
Mon cant-monde sorgirà.
Lo bal-monde pòt virar.
Laurent Cavalié fai sautar lei paraulas coma au balèti. Sa poesia es dins la vida, carnala e generosa. D’un autre latz, es una escritura que defugís pas lei questionaments e s’acara a la problematica de la visibilitat de la lenga dins la societat, se plaça, s’aplanta drech fàcia ais enjuecs de nòstre temps. Una poetica responsabla que cèrca de desvelhar l’umanitat e camina, determinada, dins lei piadas dei gigants (Ives Roqueta, Glissant, Chamoiseau, entre autrei). Laissatz-vos menar per la farandola d’aquelei poesias, escampatz-vos dins la « granda borreiada / sens frontièra, entre desir e matièra, / entre l’atòm e l’amor, / entre l’amor e la jòia e los pès e la tèrra »…
