Una ala negra se pausa sul Diari…

Anem, sarratz-vos, quitatz la sornièra ivernala que nos environa. Dins aquela negra foscor de braces espèran de vos arrapar e de vos entraïnar dins l’autre monde, aquel del revèrs, un monde-miralh poblat de fadas encantairitz, de draquilhons fosiguets, de leberons tòrts, de camacrusèlas, e de mostres bèls e ancians que se pòdon pas descriure e que, dins lor demòra de mòrt, espèran en somiant… Non, sèm plan mai d’aise al canton del fuòc, a combatre la nuèch que n’acaba pas de se chapar lo jorn dins d’udoladas silenciosas. En aquestas estranhas eternitats dison que pòt morir la quita Mòrt…

Urosament Lo Diari es, el, encara viu, e ne vaquí un de doblament fantastic, primièr perque l’es totjorn – la modestia nos escana pas – mas sustot en aqueste numèro per çò qu’es son tèma !

Per bastir aquel magazine faguèrem una messa negra un ser de luna plena e subran sorgiguèt de son reialme internetic lo Diu Negre. Còpsec signèrem la pacha maudicha mesclada de sang tencha… Una evidéncia : qual nos podiá melhor ajudar a parlar de fantastic qu’un blog/collectiu d’autors occitans especializats dins aquestas literaturas del negre, de l’estranh e del meravilhós ?

Diu Negre, partenari d’aquel Diari n°52, envasís doncas sas paginas e aquò se celèbra amb una cronica cinèma flame nòva menada pel Matieu Poitavin puèi doas novèlas de divets negrons, Antòni Viguier del Cairàs e Nicolau Granier del Lemosin Bas !

Acabatz d’entrar, novèl·a·s adèpte·a·s, coma o ditz la formula a mand d’èsser consacrada : “Lo Diu Negre que v’espèra…” !

Ne podretz descobrir mai dins las paginas de nòstre Diari n°52, disponible dins gaire !