Aquel recuèlh de sonets alestit a l’intencion de Jorn per Manciet [que ne fasèm, ongan, lo centenari, NDLR] dins las doas lengas, occitana puèi francesa, permet d’accedir de plan-pè a un univèrs poetic qu’espanta per sa coëréncia d’ensems e sa diversitat. Los sonets – mai de cent vint – per lor fòrma constrencha coma per l’infinitat de lors variacions apareisson coma lo còr viu d’una escritura en camin. Una soma poëtica qu’es primièr soma de lengatge incarnat, pasta e levam de paraula qu’esposan l’immensitat del mond. Aquela reedicion, a l’identic de la de 1996, es estada sonhosament revista per Guiu Latry, companh afogat de l’òbra de l’escrivan de Sabres e son relector atentiu.