Qu’ei lo quatau album qui hèi dab los medishs musicians, Olivier Kléber-Lavigne a la guitarra e Nicolas Martin-Sagarra a las percussions. Que ns’èm encontrats qu’a hèit vint ans. Entà La destinada qu’avem enregistrat un quinzenat de cançons. Que n’èi crotzat tres o quate e qu’èi guardat aqueras onze. Hèi ! qu’ei ua interjeccion entà ahupar mei d’ua persona (o sonque ua qui vosejatz). Qu’aví un amic a la montanha qui avè un hrair. Quan l’anavi véder, si èran dehòra tà tribalhar, que’us aperavi
: « Hèi ! » E com pujavi soleta dinc a lor, eths que’m responèn : « Hòu ! ». Que m’agrada la sofisticacion de la nosta lenga dinca hens los detalhs. La mauvoluda que hè allusion a la caça de las broishas, qui ei estada ua activitat hòrt presada en Biarn e Bascoat dinc au sègle XVII. La mòda de martirizar las hemnas qu’ei passada, urosament, mes la misoginia que demora vitèca e que’s cau menshidar. La tor Moncada qu’ei ua passejada alentorn deu castèth de Febus, o çò qui’n sobra. Que dauneja sus lo parçan d’Ortès. La trobadora qu’ei un poèma cortés, en l’estile deus trobadors, o meilèu de las trobairitz. Com ua mainadona qu’ei l’istuèra d’ua desconsolada qui s’estuja tà plorar en la catedrau Nosta-Dauna de Baiona. La destinada
qu’ei ua rumba gitana, com La mauvoluda. Que i avè hèras de bohèmis per aciu quauque còp. Qu’èran espudits, maumiats.
Que’m senteishi drin bohèmia jo tanben, a còps. Lhèu èi avut ua ajòla gitana qui s’ei acasida en Biarn, e qui m’a deishat en eretatge lo son fatalisme e lo son gai de víver. Non sèi perqué qu’ei lo poèta Alexis Arette qui m’at a escrivut, d’après Gastibelza, l’homme à la carabine de Victor Hugo, sus la musica de Brassens. Qu’ei estat un copacap de non pas créder tà obtiéner l’autorisacion de gravar aquesta adaptacion. Mes que s’at valè ! Lo tè dab tu que’s debana en un salon de tè, enter amorosia e gormandèr. La melodia de Que’t saludi Maria que m’ei estada inspirada per l’acostica de la caperòta romana d’Artés, las paraulas que son de Roger Lapassada. Que’t balharèi la man qu’at aví dejà enregistrat a despart, pr’amor hèras que la me demandavan. E Que i a lo cèu que parla… deu vent. L’estiu, de quan en quan, lo vent qui vien de la mar grana que
pòrta dinc a noste un perhum d’iòde : qu’ei magic, a cada còp que torni vàder mainada. Qu’ei la mia magdalena de Proust.
Que hasom las fotòs deu liberet en çò de la vesia, de l’auta part deu caminau. Que i avè un aulhèr qui hasè pèisher. Un vrèspe qu’anèm dar un torn per lo prat, au miei de las aulhas, dab las crabas, lo can. Qu’èra lo mes de junh, que hasè bèth dia. Puish que nse’n tornèm tà casa tà tribalhar sus lo CD. Que comença de se n’i parlar. Que i a jornalistas qui’m segueishen dempuish bèra pausa. E los programators que ns’apèran. Aqueste estiu, per exemple, que cantarèi au Bocau Vielh, en un hestenau
gavidat per lo Didier Tousis. Que’s pareish que i aurà tanben aqueth Arnaud Cance qui canta tan beròi la poesia de Joan Bodon, sus las peadas de Mans de Breish. Que’m harà gai de l’enténer.