Se seriá poscut pensar que lo Cèucle occitan setòri aviá fach, l’an passat (veire Lo Diari n°65), amb un reviscòl capitat de l’Almanac Setòri, lo torn de l’estanh. Nani pas ! Dejós de colors totjorn polidas – la maqueta es encara un còp un chale pels uèlhs – ne trobèron tant e mai a dire sus Seta e son entorn. Segur, la gaujosa còla se plega a l’exercici del genre, amb de formats tradicionals d’aquela mena de publicacions : recèptas, sabers, cançons, istòrias, contes, racontes de pescaires, vocabulari maritim… banham dins la literatura populara, en plen. En mai i an metut un calendièr, absent remarcat del precedent òpus ! Aquel es « eclectic, eretic e umoristic », çò dison, pro per pas far doncas lo grand cabús pels estèls dels almanacs vielhanchons, rovilhats de l’efemerida : sèm aquí davant un obratge resoludament modèrne, que tracta l’almanac coma un exercici d’estile, o gaire se’n manca.