« Dins mos romans i a de dialògs, de convèrsas. Es pas la resulta d’una causida. Los personatges parlan espontanèament, naturalament, coma dins la vida. Perqué raportar çò que dison quand eles meteisses o pòdon dire ? La paraula es la vida. Sens paraula, i a pas de lenga viva. »

« Vaquí l’explicacion del títol Lenga parlada / Lenga viva, quaranta tròces de vida, quaranta dialògs que fan de ziga-zagas, que prenon de camins diferents, serpentoses o bartassièrs, entre d’interlocutors tan diferents (dròlles, joves, adultes, parents, celibataris, retirats…), sus de tèmas d’una granda varietat, quaranta scènas que d’unas nos pòdon susprene, que totas nos interpèlan sus çò que disèm, çò que pensam, çò que fasèm, çò que sèm, de dialògs que fan viure la lenga, naturalament, intensament, e nos fan soscar a l’encòp. »