Qu’èm en 1640. Poèta e batalhèr, Cirano de Brageirac que hè partida deus capdèths de Gasconha. Qu’aima despuish còishe la soa cosina Roxana. La sedusir ? Ne gausa pas i saunejar en causa deu son nas, granàs e desgraciós. Deu son costat, Roxana que sauneja d’aimar un òmi qui aligaré l’esperit e la beutat. Que cred s’ac aver trobat : Cristian. Mes Cristian ne sap pas parlar a las hemnas dab poesia. Cirano qu’i perpausa un pacte : Cristian que serà la beutat e Cirano l’esperit, l’un a l’ombra de l’aute. Jòc estranh e dangerós, Cristian non s’i engana pas : darrèr eth, la beròia Roxana que n’aima un aute. Mes Cirano, s’entreved lo bonur un moment, non pòt pas desbrombar lo son fisic ingrat…