Fotomaton : Mathys Marie
Mathys Marie
Jogaire de vents e passaire de sabers
Mathys Marie tombèt jovenòt dins la musica trad, tre lo collègi. Amorós d’aqueles instruments, se’n anèt quèrre lo saber, lo biais, tant de jogar coma de de fargar los instruments, en çò de legendas d’aquela musica coma Claude Roméro. Pratica sa musica dins des bals trad ambe Frezinat, o en concèrt ambe Mosaïca o KKC x CPC, fa tanben ensenhaire al COMDT de Tolosa e al conservatòri de Tolosa. A pas que 24 ans e ja s’es fait una plaça de las bèlas dins lo monde de la musica tradicionala.
Quines son los instruments que t’agradan mai de jogar ?
L’aboès deth Coserans e la craba, la còrnamusa de la montanha Negra, que son les dus instruments que m’agradan mes de jogar. Que’n jògui dempuish un pauc de temps e que soi a l’aisa damb aqueths instruments, que’m permeten de hèr mantunas causas.
Coma de jogar ambe lo grop KKC Orchestra ?
Precisament. KKC x CPC qu’ei un barrejadís entre KKC Orchestra e le Collectiu Passatge en Coserans. KKC qu’ei un grop de musica actuala, dambe rap, mixetas e instruments electronics. Que i a un encontre entre aqueths musicians e les musicians trad, dambe l’aboès justament, o la boha. Que permet de miar aqueths instruments sus mescladís entre musicas collectadas e navèras tecnologias, mes tanben de botar l’aboès en tant que « trompeta » deguens ua seccion de coires, damb ua navèra estetica musicala. N’ei pas navèth, a l’epòca Sòfia Jacques que jogava jazz a la craba…
Perqué se ditz que la bodega, la craba, la cabreta, son d’instruments malaimats ?
Sus la cabreta qu’i avia un problèma deguens las annadas 70, damb hèra de cabretas fabricadas peths factors, e après monde que jogavan hèra mau ! E donc que i a un passiu damb aqueth instrument, e enqüèra que i a monde que disen « ah non pas la cabreta, que sona faus » (rires), alavetz que quauqu’un que jòga hèra plan qu’ei agradiu justament de l’escotar.
Lo collectatge demòra la sorga de ta musica ?
Que podèm compausar causas navèras, mes tà dançar que i a ua causa que s’apèra le « nhac », qu’ei a díser le groove, le biais de hèr sonar la musica tà la dança, perque nosatis musicians occitans o tradicionaus, qu’avem ua musica foncionala, n’ei pas ua musica ont l’auditor qu’ei passiu, qu’ei actiu, que dança dessús, donc que cau aver la cadéncia, le groove, tà hèr bolegar le monde.
Sès jove e ja dins la transmission !
Ben òc perque n’èm pas tant qu’aquò en hèit a jogar d’aqueths instruments, e a jogar un pauc plan. A la craba, musicians professionaus que’n viven pensi que n’i a sonque tres. E jo ne soi pas cap intermitent, que vivi de la musica a travèrs les cors sustot. Que i a hèra de monde que jògan deguens le mitan amator, e qu’ei un problèma pr’amor que mancam de professors. Que i a monde que vòlen aprénguer, mes n’i a pas degun tà transméter.
A l’ora d’ara jògas ambe d’instruments fargats de tas mans, sès vengut factor ?
Ne’m disi pas factor, qu’èi enqüèra tà aprénguer, que’m mancan causas tà hèr un instrument que sia le mei perfèit. Mes ne podem pas tocar la perfeccion, que com disen deguens le mitan deths factors « la perfeccion qu’ei Dieu ! » Nosatis que devem hèr quauquarren entà que les instruments ne sian pas perfèits, o alavetz que nos les cau brutlar, qu’ei ua règla en fabricacion d’instruments !
Joannes Plenio/Unsplash
