Una rota en quatre cançons

Los mòrts son totes de tipes braves, çò cantava. Coma un pam de nas, una ultima flor semenada dins los traucs de nas de Sa Majestat la Mòrt Georges Brassens esperèt pas la siá per venir aquesta figura bravonèla, vièlh casse rassegurant d’una fusta rustica e bruta que se’n fariá la carpenta de tota una vida, mas pas las flabutas. Un biais d’oncle cançonièr nacional – paradòxa bèla vist çò que ne disiá – qu’auriá reconciliat de bòrds enemics… Coma Brassens fasiá las causas coma cal, trapèt lo mejan de nàisser e morir lo meteis mes, pas de la meteissa annada, m’auretz comprés, e mai lo talent s’endevenguèsse pas amb Saturn. Çò que fa que nos trobam ongan amb de nombres redonds matematicament alinhats, a ne far pallejar la banda del professor Nimbus. Lo 22 d’octobre uèi nos en fotèm pas, e Lo Diari portarà son ramelet de margaridas, un flòc tot simple manièra de pas tròp embarrassar l’eternal timide. Un centenari o un quarantenari, segon çò que nos interèssa mai de comptar, es un bon biais per evocar un ròc que faguèt qualques rebombetas tanben dins la cultura occitana. Òc, l’evocar, sens tròp l’esfulhar – d’autres se’n cargaràn – per nos estacar a çò viu, als seus ressons actuals. A l’ombra del còr d’un gigant que los aclapa pas, espelisson encara d’artistas ont sentissèm aquel anar, franc, dirècte, sens faiçons. Arnaud Cance o Coralie Nazabal ne fan partida, de prèp o de mai luènh, quitament s’an plan d’autras causas a nos dire e a nos mostrar. Puèi Eric Fraj acceptèt de nos contar « son » Brassens, d’artista a artista, en collèga primièr. Un numèro que poiretz, segur, legir amb la benda son que conven a l’ocasion.