Philippe Pratx es un escrivan e ensenhaire que viu en Colómbia, es tanben ambaissador d’Albi per far conéisser la ciutat. Le Scénar es lo nom del libre que ven de sortir. Conta l’istòria d’estudiants que legisson un scenari trobat per azard. Aquel scenari conta l’istòria de dos joves que se passejan en Euròpa de l’Èst sus un Velorex, una veitura a tres ròdas fabricada en Checoslovaquia pendent l’èra comunista. E al mièg de tot aquò, imaginatz la votz de Rosina de Pèira cantar Sèm montanhòls ? E perqué pas ? Lo libre Le Scénar, tant coma son autor, pausan una reflexion sus l’identitat, sens presa de cap, a mesura de las descobèrtas coma al fial de la vida. Philippe Pratx mescla las pistas, a veire sus quinas piadas anam retombar…

Lo Scenar es un road movie, un raconte dins lo raconte amb dos joves que viatjan en Velorex. Dins un pilòte de seria titolat La SeriaLa Seria, Amic Bedel e Julian Campredon, amb Marius Blénet e Damien Valero, 2013., dos joves fasián un periple iniciatic en BX. La cultura occitana atrai lo road movie ?

Lo road movie es sovent una reflexion sus l’identitat. Coneissi pas La Seria. Aqueles parallèls son de coïncidéncias amusantas. Dins Le Scénar n’i a d’alhors un fum, es una reflexion qu’es menada. Fau lo ligam entre la cultura occitana e la volontat d’enlargir, d’aquí, lo periple. Quand parli amb d’autres occitans, sentissi sovent una fiertat, de còps assortida d’un replec sus un territòri e un passat perdut, segurament per reflèxe defensiu. Ensagi de veire se se pòt assumir sas rasigas sens pr’aquò s’embarrar. L’occitan balha aquela capacitat de dubertura, a condicion de se’n voler servir. En França, aguèri l’astre de trabalhar sus un projècte qu’associava la cultura occitana amb la cultura indiana. Foguèri curiós de veire totes los ponts que se podián trobar e sustot cossí, de crear aqueles ponts, aquò facilitava la creacion. Aital nasquèt un espectacle amb de musicaires indians e Martina de Pèira.

Disètz en abansperpaus del Scénar qu’avètz volgut vos amusar. Quand passam d’un personatge a l’autre, se sentís lo punt de vista del narrator. Quina vision a l’autor que sètz sus vòstres personatges ?

Las relacions entre autor, narrator e personatges son plan sovent complèxas quitament se dins los corses de literatura volèm mostrar lo contrari ! En tant qu’autor, i a un rapòrt d’intimitat amb los personatges – son faits de la matèria que l’autor a a posita. Lo personatge d’Olivièr es d’una familha occitana que sembla la meuna. Lola es mai abstraita, se cerca. Me soi amusat a mostrar que los personatges que son dins lo scenar (lo manuscrit) an mai d’espessor que los personatges del raconte-quadre. Es provocator, mas mòstra que los personatges caricaturats an mai d’autenticitat, coma una incitacion a balhar mai de sens a la ficcion qu’a la realitat.

Avètz dit que i aviá una part de vos dins la matèria de vòstra ficcion. Avètz de ligams amb Euròpa de l’Èst ont comença lo viatge dels joves del scenari ?

I viatgèri, òc. En visitant lo castèl de Plumlov, en Republica Chèca, i trobèri vertadièrament una trobada de Velorex. Ai un rapòrt recent mas una granda afeccion per aqueles païses, i a una granda beutat dins lors culturas. Es damatge, per contra, que siam victimas d’un punt de vista jacobin que nos fa gaitar de naut los païses de l’Èst.

Olivièr, un dels dos joves que viatja en Velorex, a un discors occitanista afogat. Quina part de vos avètz mes dins aquel personatge ?

Olivièr es un apassionat, amb totes los inconvenients d’aquel sentiment. Sabi pas s’es pro solide per èstre pro dubèrt. França a tot fait per fragilizar sas culturas e Olivièr, de tant jove qu’es, a pas encara agut lo temps de se fargar una soliditat, d’aquí tota sa maladreça e son afogament. A una cultura cinematografica importanta, tanben una cultura politica. En França, se limita la cultura al domeni de las practicas artisticas. Olivièr, el, a un rapòrt cultural e afectiu a la politica. Es per aquò qu’a la debuta, visita lo musèu del comunisme amb una nostalgia amorosa, a la diferéncia de sa companha qu’a un rapòrt mai dirècte amb lo Printemps de Praga.