Se la darrièra cort occitana medievala qu’aculhiguèt los trobadors foguèt la de Rodés, non n’es pas mens vertat, que l’autor dels mots e dels images que compausan aqueste libre a trobat l’amor d’una dòmna — de la Dòmna — dins aquela meteissa ciutat. Aquí perqué, tot simplament, Roergue li es indespassablament venguda tèrra d’Amor e de Trobar. Subre aqueste ton se venon donc aicí parlar las pèiras, las vals, los monts e los grands cèls esperduts, dins un escambi fecond entre çò visible e çò dicible.

Trevar, los uèlhs clunhats, a palpas,
tra los jorns e las nuèits tescuts de solitud,
d’ombras en tomples vans, las glòrias d’aquel mond
fins a sentir, jol pè, los grases.

Montar fins a la lutz, tan luènh,
puèi descobrir ta gràcia ont ton còr resplendís,
sailat del tieu còs lís coma las armonias
ondran de beutats lo Principi.