Felip Biu cauma pas : un an aprèp un primièr recuèlh de novèlas, cronicat dins un Diari fantastic, lo segond arriba. Se la dralha es totjorn fantastica/sciéncia-ficcion/anticipacion dins las pesadas de mèstres del genre, d’Asimov a Lovecraft, lo talent de l’autor per aquesta literatura de genre s’espandís dins los marges. Pren clarament plaser a destimborlar lo lector, a li far paur, a lo far rire tanben, abans de nos susprene a la darrièra linha. Un còp acabada la darrièra novèla, que dona son nom al recuèlh, una autra casuda nos espèra, quand nos rendèm compte que Felip Biu, per son mestritge del ritme e de la mesa en scèna, per sa lenga trabalhada per semblar simpla, essenciala, es vengut un incontornable del fantastic occitan. E amb 2 recuèlhs de bon legir e a prètz modèst i a pas de rason d’i pas càser !