« Chasque matin, ieu m’esvelhava d’abora e esperava la clardat per partir dins las venas dau boesc dau plafons ente rescontrava dau monde au nas fòrt, aus braç solides coma daus marns de chaisne, a la gòrja badanta, que s’esbraciavan e credavan e dançavan ; qu’avian una arma. »
Après Le limon de l’âme, libre en francés ente mostrava un ton, un biais, un estile, en un mot una literatura, Francesa Dudognon se lança en occitan per evocar daus sovenirs d’enfança. Un passat contat au present, ‘dobat au biais de uei, que s’estacha a la plaça de las femnas dins quela societat rurala, quand deven préner en charja, en mai de lurs debeus quotidians, la soletat daus òmes…