Pèiras e redols

Siam onèstes : los camins del ròck son – forçadament – bartassièrs, per aquò nòstre trantalh es grand entre definicions musicologicas e emocions, agantadas de l’aire d’un temps ja passat benlèu.

De qu’es aquela bèstia, lo “ròck” ? Un genre musical, un esperit creatiu, un biais de far ? Un vengut lo segond, puèi l’autre ? Tot a l’encòp ? Nos sovenèm, e l’omenatge sorzerà de nòstras paginas, que l’artista punk rodanés René Duran aviá una definicion e una apeténcia personala per çò que sonava “ròck”. Per el s’agissiá pas sonque de “musicas amplificadas” o “musicas actualas”, doas etiquetas superficialas e enganairises qu’aurem l’escasença d’interrogar, puslèu d’un “èime” : çò talverenc, çò fòranòrmas, çò que cap pas en cap lòc, lo caractèr entièr de tot çò que fa sautar lo diamant d’un microselhon rebatut. La crida, l’enveja, lo contraste, lo vam e un fum de questionaments. Sentits e biaisses mesclats.

L’ampli ondrat d’un pegasolet Lo Diari es brancat sul corrent alternatiu, amb çaquelà un rag continú que nos cor per l’esquina : las musicas de ièr, d’ara o de deman son pas nascudas del res, d’un Big Band. E se passam amb plaser lo micro a dos joves rockaires occitans de uèi, Paulin Courtial e Louie Z, o farem emplonsats dins lo bac de viniles del CIRDÒC – Institut occitan de cultura, amb una pichona istòria dels ligams entre pop culture d’ailà e culturas popularas d’aicí, que mostrarà rompeduras, filiacions o vesinatges. Manièra pel magazine de sortir el tanben del sieu caminòl costumièr, legissètz aicí nòstre primièr numèro en partenariat amb l’establiment public e sa còla, que mercejam.

Demoram curiose·a·s, a l’escota, obèrt·a·s d’esperit… serà benlèu aquò nòstra definicion del r(òc)k !