Joan Pau Verdier, Sempre
Disiá modestament que voliá ‘restar sa carriera sens ne’n far tròp, sens esclat, sens faus tornar e sens se far desirar. E quò es verai que, dempuei 2010 e Les Rêves Gigognes, Joan Pau Verdier aviá pus enregistrat de disques, nonmàs chantat a quauquas ocasions plan precisas. Mas quilhs 10 darriers ans fugueren totparier marcats per sa preséncia, a començar per quela de sa votz, sus las ondas de France Bleu Périgord. E pas nonmàs. Son timbre rauche e velosat, sa resonància greva e maliciosa eran coneguts de tots, e formeren mai segurament las aurelhas daus Perigòrds que quauque jornau televisat nacionau. Aura qu’es vengut lo temps de son abséncia, crese d’auvir coma jamai quela votz tronanta e quela que ‘pelava “Lenga de pelha”, coma lo nom d’un recuèlh que surtiguet quò fai quauquas annadas. I cronicava e i criticava l’anar (pas pro anar per eu benleu) falord dau monde dins daus bilhets d’umor… mai d’umor.
Ne legir mai
