Qualqu’un que partís, qualqu’un qu’a comptat per la nòstra cultura, qualqu’un de prolific e a l’encòp umil e sincèr, es totjorn un crèbacòr. O es encara mai de pensar qu’aquestes uèlhs risarèls lusiràn pas pus darrièr lors clucas austèras, o qu’aquesta boqueta, subremontada d’una fina mostacha, esquissaràn pas pus aquel mièg sorire maliciós, que donava a l’òme son aire bravàs, benvolent e atendresit sus çò que l’environava.

I aviá quicòm d’un pauc lunar, d’un pauc freule, tèune, en çò de Pèire Boissièra, sus l’empont coma dins son anar de cada jorn. L’apassionat de Boby Lapointe èra, çò disiá, vengut cantaire “per accident”, sens o far exprès. Son apròchi de la causa foguèt aquel d’un collectaire interessat, primièr, d’un passaire qu’arrestèt pas jamai d’o èsser. Après aver entendut longtemps, aprenguèt a escotar – font o manifestacion de son umilitat ? – tan los ancians coma los autres collectaires, abans de prestar aurelha e disponibilitat a los e las que lo venguèron veire per que, a son torn, transmetèsse çò d’aprés, comprés… e transformat.

Pèira Boissièra cantaire es pas lo simple interprèta d’una memòria musicala calhada, que se fariá passar coma se passa un plat, son grun de sal èra permanent. A tal punt que sa votz, nuda mai sovent (o simpletament soslinhada d’aqueles estranhs instruments quasiment organics que n’aviá lo secrèt, bocinòts elementaris de fusta, d’òsses o de pèiras), se reconeis al mitan de las autras. Un repertòri collectiu, de totes, que popularizava encara mai en i apondent tradicionals de creacion, tèxtes d’autors o traduccions, servit amb una interpretacion personala.

Dins sos dos darrièrs trabalhs, Margarida e De tot un pauc (sus aquel d’aquí veire la cronica qu’aviam publicada) fasiá çò que sabiá far melhor : parpalhonejar d’una cançon a l’autra, d’un registre a l’autre tanben d’una lenga o d’un dialècte a l’autre, en ofrissent generosament una sanflorada de cants accessibles, sens artificis, que dessenhan una geografia sensibla. Una simplicitat pasmens pensada, elaborada, que per el lo cant èra la recèrca d’un contacte lo mai dirècte possible amb son auditòri, tal coma se viviá antan. Jamai las cançons de messorgas avián tan agut las aparéncias de la Vertat.

La poesia que ne sorgissiá coma aiga que raja clar de la font se sentissiá encara entre dos tròces que s’aimava cantar li agradava tanben de parlar, totjorn a votz suava, rison a las pòtas, galejada tendra lèsta per sortir coma un aucèl escapat de sa gàbia. Pèira Boissièra, cantaire, se fasiá tanben contaire, a son biais, e al jorn d’uèi que planhèm sa mòrt fa pertant pas cap de dobte que sa votz contunharà encara, qualques tempses, de comptar.

Pèire Boissièra es defuntat lo 8 de genièr de 2022, a 77 ans, a Montflanquin (47).