Me plai de fargar d’abstraccion amb de materiau naturau perque la perfeccion geometrica revela, per contraste, l’irregulara beutat de l’organic. Perque la cana que sembla dreita, o es pas, nimai lo gèste que fau per la copar, per la plantar. Perque reconeisse la vanitat de crear en saupre que lo temps destrusirà l’òbra. E que lei tròces de cana arrapats per leis aigas e lo vent se n’anaràn amolonar sus la riba dins l’òrdre que lo buf e leis ondas decidiràn. E que de l’umús ansin acampat un jorn naisserà una matèria videnta novèla. Benlèu i tornarai, lei pès dins la fanga dau Ponent, e ne coparai d’autrei per tornar ensajar de donar, aus dieus fluides de l’aire e dau corrent, una ofrenda que siague digna de durar mai de temps.