Malentendut

Just après la guèrra de 45, Bernat Besson arribèc al vilatge e se loguèc coma vailet de bòrda. Malgrat que fusquèsse un òme secret, al cap de qualquas mesadas tot le monde le presava. Pensavam que benlèu sa condicion d’estrangièr e que son parlar un pauc esquèr l’embarrèsson dins son silenci.

Disiam que veniá de Limós, normal doncas que li agradèsse le vin. Les jorns de fèsta, que les barricòts rajavan a plen canèl, l’òme tanplan veniá badinaire. Non pas que contèsse istòrias calhòlas mas lançava, a bon prepaus, ditas cortetas e risolièras.

Coma s’apelava Besson : “soi besson mas mon fraire a 2 ans de mes”. Que trandolèsse d’aver tròp begut : “Me soi arrapat un còp de pè de barrica”. En bon endevinaire del temps : “plaurà quand la pluèja arribarà”. Per parlar d’un rambalhaire : “tombariá dins un potz que se metriá a córrer”. A una polida filha e a la suspresa de totes : “filha qu’agrada es lèu maridada”. Valent se tirava lèu le trabalh de davant : “per acabar pus lèu, comenci per la fin”. E un ramat d’autras, totas a bèl talh, que l’ivèrn vengut animavan las velhadas.

Après las batèras demandèc qualques jorns per fèr vesita als sieus.

– Bona idèa, ça li diguèc le mèstre, e per la biaça pren-te un talhon de cambajon, un uchau de vin e una mèrca de pan.

– Vos mercegi plan mèstre.

– Per la paga nos portaràs blanqueta de Limós.

– Mès mèstre, cèrtas soi lemosin, mès pas de Limós, de Lemòtges ! “

Vertat que le mond de nòstres païsans s’arrestava sovent ont èran anats vendemiar.