Los camparòus de la creacion occitana !

La creacion musicau en lenga occitana qu’ei en bona santat. Qu’ei un paradòxa quan òm vei la grana devarada deu nombre de locutors sus l’espaci occitan.

Com camparòus, discs que plean lo tistèth de la creacion occitana dempuish la creacion deu Diari.

Que m’èi impossible de’n sortir un, tan cada camparòu a la soa sabor, la soa istòria, e lo son viscut. Segond jo, los discs de qualitat que son los de qui an un estacament a un territòri, a un enviroament, a ua tasca. La coa ena tèrra, qué. L’istòria de la musica occitana creada enas annadas 70 que contunha de plear pajas, sense comptar suu mesprètz de la premsa especialisada e deus qui, enqüera au dia de uei, espian la creacion en culturas minorisadas sense gran interés. (A despart de Sourdure de qui ei passat sus Les Inrocks).

Los hestenaus que dèishan totun mes de plaça, e los exemples que’s multiplican com la preséncia d’Hantaoma au Hellfest, d’Artús e San Salvador a Les Vieilles Charrues. Per contre, que poderam esperar bèra pausa la preséncia de creacion occitana a Garorock a Marmanda, quan òm sap qu’aqueth hestenau (com la sala de l’Olympia, Festi brive o les Déferlantes d’Argelés)) ei en trin de càger enas mans de Vincent Bolloré e deu grop Vivendi. Nat camparòu sus l’autorota de la moneda e deu poder, aquò qu’ei ua evidéncia !

A Ràdio País, qu’escoti cada dia musica occitana, qu’ei lo men tribalh. En tornar tà casa, que contunhi d’escotar artistas com Djé Balèti, Sourdure (enqüera eth), Lo Barrut, Alidé Sans, Lo Còr de la Plana o enqüera Arnaud Cance en pr’amor d’ua causa tota simpla : qu’ei excellent. Que son en bona plaça a costat deus mens còps de còr deu moment com Kokoko o Tshegue, e n’an pas avéder lo mendre complèxe, que m’at pòdes créser.

Que soèti a la creacion occitana d’estar tostemps territorialisada, e d’estar tanben un dia arreconeguda. Sense patriotèr, qu’ei ua shança per nosautis d’aver musicians atau, e lhèu que poderé pesar ena reconquista d’ua cultura tròp sovent estremada o desbrembada.

Los camparòus que son peus bòscs, d’autes que van sortir de tèrra : que cau préner lo temps de cercar e de caminar… mes que jamei, lo bonur musicau n’ei pas a la FNAC !