Ací las questions pausadas de reng per Andrzej Sapkowski dens la soa seria de romans de fantasia, Lo Broishèr (1986-1999). Mantun roman deus quaus e parlaram e entà ac har, lo Diu Negre que’vs va gavidar, har dab vosautes un tròç de camin per las vias perilhosas deus questionaments existénciaus : ça-vietz a paupas !

Rasseguratz-ve de tira ! Andrzej Sapkowski, autor màger deus mondes de l’imaginari, ne causí pas d’expausar lo son punt de vista, sus la natura deu Mau e las soas rasons, mercés a un ensai filosofic. Non, que hasó la causida d’un biaish mei ludic e de tostemps enlà utilizat entà ac har : en contar-nse ua istòria.

Geralt de Riv, personatge principau d’aquesta epopèia, broishèr (entenetz caçaire de mostres), qu’ei en efèit l’illustracion mei clara deu tesic de l’autor, d’aquesta volontat de trobar un explic a l’existéncia deus mostres.

Personatge atipic, antieròi sancèr, la quita natura deu Lop Blanc (un deus sons chafres) que’ns questiona suu ròtle son. Èster deu peu blanc, deus uelhs de gat e deu còr assecat per ua vita d’errança, de caças e de mutagèns secrets, lo broishèr n’ei pas un modèle a seguir, mes un professionau. Un professionau hred, eficaç e pragamatic.

Atau que ns’ei presentat Geralt de Riv (lo mostre qui ne caça d’autes) e lo son monde tanben au parat deu son purmèr roman, Lo darrèr vòt (1993) : un univèrs escur, sinistre e pesant. Contradas per las quau e rondalejan las creaturas mei terriblas de las mitologias umanas. Un pantaish qui hè coexistir broishas, lops garons, vampirs e la sordeish peu demiei de totas, la creatura umana, plan segur. E que tocam ací lo còr deu questionament de l’autor sus la natura deu Mau e de las soas originas.

Los contractes deu broishèr com pretèxtes, que seguim lo caçaire per Cintra e Novigrad, e que ns’avisam ad aqueths parats que la mostruositat qu’ei shens que fisica. Que las bèstias mei herotjas qu’an sovent ua cara de tot dia. Los nòbles, los religiós e los belitres tanben (que’vs brembam l’univèrs qu’ei inspirat hèra de l’Edat Mejana), qu’i son donc amuishats tau com son, shens nat compromés sus la realitat de la lor natura pregonda.

Un biaish centrau, qui cèrca a impausar au lector un comparèr destemblant enter la mostruositat convençuda e acceptada (la deus contes) e la mostruositat mei complèxa e perturbanta (la de la vita vitanta).

Hornitz un estile eficaç, ua intriga de las originaus (a còps de mau seguir pr’amor de las ellipsis de las numerosas) e un monde tot illusions (e magic) au ras de l’anihilacion e qu’obtienetz ua òbra de las interessantas, qui amerita d’estar lejuda mei largament.

Au Collectiu, en tot cas, que n’èm ahuecats e que’vs convidam a’ns juntar en l’exploracion d’aqueth univèrs deus rics e de’vs har lo vòste punt de vista !

Lo Diu Negre que v’i espèra e lo Lop Blanc tanben…