Lemosin de ma faiçon

Pòc i som anat, soent i som passat, en tren e libes tanplan. Daunas no coneishè, sonqu’ua plan cornuda, ua deras bèras, de rauba roja, qu’agèc eth malur d’encontrar era Taunus d’ocasion que m’emportava a seissanta ar’ora de cap ath país a punta de dias en traversar eth vilatge de Caumont en Coserans… Polit caractère qu’an aqueras Lemosinas ! Jo que sorti deth carròç sense aver perdut un peu de barba, era que pantegava tot canç de rota damb chic de sang entorn d’ua còrna, après aver deishat un pish de lèt sus eth tet dera veitura mieg esclafada. Quan se podèc levar era praubòta, que’m mièc patin-patan ara sièva bòrda, aiquí que m’expliquèren eths bordalèrs quin s’èra destacada e avia sautat peth bocalhèr pro baish era mair lemosina, que li avian era velha panat eths mèstres eth sièu vedeth prest a partir ath marcat. Gara donc se un dia pueijatz en Coserans a punta de dias ! Que s’i pòt trobar quauqua lemosina e pas sonque gascoas ! Mairs deras aurivas que son ! Tanplan son atau de còps eras Ondinas imaginadas per Jean Giraudoux, que’m balhèc eth prumèr imatges deth Lemosin. Que coneishè en Licèu de París un Lemosin que nos condava era Resisténcia en aqueth país de trobadors, luenh dera Concòrdia qu’avia cercat Siegfried…

Mes tard que descobri un animau fabulós, eth Leberaubre, e que’m deishè embroishar per Jan dau Melhau, Marcela Delpastre e d’autes qu’animavan aquera plan chucosa revista, que m’abonè. E n’ac regretè pas, de tant imaginacion e escritura d’aquera publicacion portavan un buf novèu enas letras d’òc. Que m’ajudèren cresasque aqueri poètas a mes plan entener eths quate trobadors d’Ussel, e eth gran Ventadorn. Quina tèrra de poesia, e quin ei possible d’arrincar-la dera aperada uei Occitània ? Eth prumèr nom que fuc Lemosin, que’s sonavan Lemosins eths poètas, avans mèma de Provença.

Tèrra de poesia, de poètas tant francesi qu’occitans, eths Francesi qu’an avut mes de reclam, damb entr’autes eth « Pain noir » de Georges-Emmanuel Clancier, nascut a Lemòtges. Que podem trobar crudèla er’Istoèra d’un Lemosin que uei era dita Occitània sembla botar de costat, quan fuc tant grana ar’auba dera poesia trobadorenca, e qu’a balhat ara literatura francesa ua òbra d’ua puretat coma era d’ « Ondine » d’un gran escrivan coma Giraudoux. S’avem perdut era memòria, taus Siegfried, d’ua tau richessa bilingüa ? Bilingües qu’èm, e se un país ei riche de duas lengas, de duas literaturas, de duas anmas, b’ei eth Lemosin. Tèrra on s’ei cantat Amor mes que tot !