La realitat virtuala, avenidor del videojòc ?

Mas de qu’es un jòc vidèo s’es pas un biais de realitat virtuala ? Aicí mos cars amics cossí se tirar una bala dins lo pè tre la debuta d’una cronica…

Non, perque evidentament çò que los anglofòns dison VR, per Virtual Reality, a una definicion especifica, que se podriá resumir a : simulacion de la preséncia d’un utilizaire fisic dins un environament artificial, produsit per ordinator. Es doncas plan diferent del videojòc « tradicional », ont l’ecran constituís, a de grases divèrses, la paret indespassabla que farà qu’aurem jamai completament l’« impression d’i èsser », mai a 100 % brancats sus la television.

E ben figuratz-vos que la realitat virtuala es a se far un camin, plan-planet, dins lo monde videoludic. I aguèt d’ensages abans, e d’unes se sovenon benlèu d’Avatar en 3D amb las lunetas, avètz benlèu fach d’unas atraccions immersivas al Futuroscòp, o encara fasètz partida d’aqueles paures que coneguèron lo Virtual Boy de Nintendo, un fracàs tant important que comprenèm que los constructors ajan trantalhat abans de tornar ensajar l’experiéncia. Mas aquí es bon, es partit, la corsa es lançada, lo pargue material installat e de mai en mai de monde se bòtan de jogar en VR.

Cossí fonciona ? Totes los dispositius se semblan : s’agís d’un casco a cargar sul cap, que serà acompanhat de divèrses gatgets de contròle. Los jogaires PC an mai de causida sul material (HTC Vive, Oculus Rift…) que los jogaires PlayStation 4, que deuràn far amb çò que Sony a volgut per sa consòla. E ma fe, es ja pro satisfasent. Un còp lo casco cargat, cal saber que laissa pas passar lo lum. Çò que vesèm doncas dins lo casco es l’imatge ultrapanoramic e reactiu d’un environament generat. Nòstres moviments de cap seràn interpretats per la maquina, çò que nos donarà l’impression efectiva d’èsser dins un autre monde. Una experiéncia complicada a descriure a aqueles qu’o an pas viscut, e atencion çaquelà al motion sickness, o mal dels transpòrts, aquela nausèa causada per l’impression qu’a vòstre cervèl qu’avançatz mentre que demoratz palficats. Urosament lo cervèl comprendrà lèu qu’es estat enganat, amb qualques sesilhas de jòc, serà capable de destriar la realitat reala de l’autra. Lo còs uman es una meravilha !

Aquí pel costat material, que m’a, personalament, convençut : las sensacions son bonas, estonantas, despaïsantas, impressionantas, poeticas, segon lo jòc que lançam.

E es aquí un pauc lo problèma que traïna encara la VR : i a pas pro de jòcs per ne profechar. O alara n’i a, mas son « d’experiéncias » mai que de jòcs, de biaisses de demostracions tecnicas un pauc superficials. Plan segur, trobam de causas excellentas, coma Astro Bot Rescue Mission (plataforma/aventura), Resident Evil VII (orror), Elite Dangerous (SF), o de causas mai abstrachas coma Tetris Effect (reflexion), Beat Saber o Rez Infinite (jòcs musicals).

Ieu soi rassegurat : lo material existís dempuèi qualques temps mas l’interès public es recent, çò qu’explica que los jòcs penan encara a se far un camin. Mas la democratizacion es en cors, amb notadament de baissas de prètz d’un material un bricon costós, e fa cap de dobte que l’arribada d’un dispositiu VR grand public sus la consòla ibrida Switch de Nintendo, amb un casco a se bricolar, butarà dins aquela direccion !