Coriandre – Camin d’estèlas
Aquò fa mai de vint ans que Coriandre fa bolegar los dançaires als quatre cantons del país. Installats a Someire, dins Gard, fan espetar una musica world-folk occitana originala. Atentius als besonhs dels dançaires que cèrcan de se mesurar a las escotichas, borrèias e als autres ceucles circassians, sabon tanben inventar un folclòr novèl : o faguèron amb la « dança de la pèga » qu’entrarà deman dins la tradicion ! Mas s’acontentan pas de servir una musica per dançar, cèrcan tanben de crear un univèrs musical seu, entre influéncias orientalas, sonoritats mai ròck o reggae e dobertura a las musicas del mond. Coriandre es una espècia rara que relèva lo balèti e explòra, de longa, de dralhas diferentas. Fan partida, ara, dels gropes que pausèron lor marca dins lo paisatge musical occitan. Organizan cada annada amb lor associacion (dempuèi quasi vint ans) las famosas Trad’Hivernales que son vengudas un rendètz-vos màger pels amators de dança « trad ».
Quand òm demanda als musicians de Coriandre coma veson la musica dicha « tradicionala », ara, citan Gustav Malher : « la tradicion, es la transmission del fuòc e non l’adoracion de las cendres ». Una frasa que dona lo ton e tira una dralha per tota una generacion d’artistas occitans actuals. Dins lor seisen disque Camin d’estèlas, que ven tot bèl just de sortir, contunhan de far bolhir « la marmita d’òc » e nos propausan un viatge total. Guitarras electricas e percussions agusadas se mesclan amb la bodega o la vièla de ròda per dessenhar los contorns d’una musica per dançar o per escotar, simplament.
Coriandre es totjorn lo « balèti », lo « bal popular » per esséncia, amb sempre aquela eficacitat ritmica e melodica qu’empòrta los pès e pòt abrivar de rondas enfuocadas pendent d’oradas. Coriandre es una maquina per bailar, tot terrenh, que faguèt sas pròvas dins França e Euròpa tota, sensa trantalhar ! Mas es tanben, e benlèu encara mai aquí, un sens de la cançon, un gaubi per trobar la ritornèla que marcarà l’esperit e una escritura exigenta, en occitan tant coma en francés. Amb lo títol Ballade de Sanpacé, capitan de pausar un flow pròche del rap sus una ronda provençala, per contar, amb sensibilitat, un raconte d’exili, umil e universal. Nos trobam alara a dançar sus de paraulas engatjadas e la « trad’actualitat », que reivendican dempuèi totjorn, pren tot son sens. Lo tròç La nassa explòra, el, amb malícia e impertinéncia, una situacion politica, economica e sociala que se mossega la coa e vira en redond per nos mièlhs enganar. La solucion, per sortir de la « nassa », per s’escapar de la « massa », es de prendre la man de son vesin e de batre lo postam, en sautant, al bèl mitan del balèti : un dels darrièrs luòcs que dobrís un « camin d’estèlas » a contracorrent, liure e salvatge. Tot lo mond i trobarà son plaser, los joves tant coma los mai grands, e l’enveja vos prendrà, a totes, d’entrar franc dins la ronda !
Coriandre
Coriandre
Camin d’Estèlas
L’autre distribution
