Blasonar en occitan

Olivièr Dalhut, inventaire e menaire del site, a causit de parlar d’eraldica en occitan perque “es un lengatge visual, identitari e simbolic inventat al sègle XII per significar de causas, lo monde causissián d’armariás per rapòrt a una pensada, aquò fa tot l’interès d’estudiar l’eraldica occitana en occitan”.

La màger part de las armariás son parlantas, fan d’allusions a la lenga, òm tòrna sovent trobar de menas de rebuses. Olivièr, endacòm entre Sherlock Holmes et Champollion, detalha sa demarcha : s’agís « 1/ de trobar las armas, amb un costat caça al tresaur, 2/ d’identificar la persona qu’a volgut a una epòca donada metre sas armariás en aqueste endrech, e 3/ per nosautres en occitan, de ne far l’analisi per rapòrt a la lenga. » Aquí avèm una vertadièra demarcha scientifica d’istorian, per fargar un site complèt que vulgariza e mòstra l’istòria d’Occitania d’un biais original.

Coneissèm totes las armas dels reis e dels senhors poderoses, mas aprenèm aquí que quitament se, a la debuta, èra un signe de reconeissença pels prats batalhièrs, doncas pels nòbles, venguèt lèu una mòda talament fòrta que s’espandiguèt rapidament dins tota la societat medievala. « Tot lo monde podiá portar d’armariás, fins al simple paisan » precisa Olivièr. Las personas, las comunas, o encara las corporacions : l’eraldica permet doncas una lectura transversala de la societat medievala.

Mas per Olivièr, es pas sonque un afar de l’Edat Mejana : « La poténcia grafica de las armas a pas baissat en mila ans ». Los blasons, los escuts, demòran solide un mejan de comunicacion totjorn viu dins los autres paises, en França es un pauc diferent que l’eraldica patís d’un « prejutjat eretat de la Revolucion » : son lengatge seriá lo de la noblesa, mas es pas briga aquò que vesèm e legissèm en nos passejant sus eraldica-occitana.com. « Pertot endacòm mai en Euròpa, l’eraldica es plan mai presenta, per exemple, las institucions l’utilizan aisidament, quand nosautres cream de lògos », planh Olivièr.

L’eraldica es tanben una comunautat de passionats e de saberuts sus malhums, aital lo site d’Olivièr aculhís volontièrs de contributors, coma l’istorian Emmanuel Labat que nos apren que la devisa legendària « tòca’i si gausas », tradicionalament atribuida a Gaston Febus, seriá finfinala una invencion dels felibres del sègle XIX !

Olivièr es un contaire que carga las clucas de l’eraldista, lo site es de bon legir pels simples curioses coma nosautres, rebofa d’istòrias, d’informacions, d’imatges e de cartas, es plan documentat e se pren pas tròp al seriós. Amai auretz un brave escapolon d’anecdòtas per vos far relusir dins los sopars mondans !