En 1822, Marie-Laure Grouard nasquèt avugla, muda, e gaireben paralisadaDins sos darrièrs vèrses Les premiers souvenirs, l’autora se definís aital : Enfant, j’étais muette, aveugle et si débile ., a Orbec, una comuna de Normandia. Sa vida corteta – morís a 21 ans – es un amolonament de dramas e de malastres : vei son bèl-fraire morir tragicament pendent un accident de caça, puèi son paire es mandat al banhe per frauda, e enfin, sa sòrre morís de la tuberculòsi, la meteissa malautiá qu’emportarà nòstra jove poetessa pauc de temps aprèp.

Çaquelà, es dins l’escritura que tròba solaç e desliurança. Noirits per sa solesa quora maldicha, quora benesida, sos tèxtes en francés, en pròsa o en vèrs, son inspirats de sa vida, de sas lecturas, de la natura que l’enròda. I mescla sas jòias, sas penas, sas sofrenças e sos espèrs, qualques còps amb maladreça, e nos convida dins son intimitat amb sinceritat e emocion. Marie-Laure a gaire d’estima per ela-meteissa tan la vida sembla èsser ruda amb ela e impossibla d’endurar.

Tre 1842, la jove autora naviga entre París e sa Normandia natala. Pendent aquel periòde, se liga d’amistat amb de gents de letras d’aquel temps, e correspond brèvament amb las poetessas Marceline Desbordes-Valmores e Amable Tastu, e amb los escrivans Jules Janin e Sainte-Beuve, amai amb Chateaubriand.

Marie-Laure se bota lèu dins una lucha contra la fatalitat, contra sos pròpris prejutjats, malgrat un desespèr quasi constant, amb sensibilitat e malenconiá, e totjorn coratjosa e determinada. Passionada, trabalha sens relambi, escriu tan per besonh coma per volontat de far ausir al monde sa votz de femna, e mai que mai, sa votz de poetessa.

Aital respond a Louis Ulbach, jornalista, romancièr e critic literari, amb aquel sonetPresent dins son òbra completa, Marie-Laure : essais en prose et poésies, que foguèt editada per Théodore de Banville en 1844, un an aprèp sa mòrt. afogat, revirat del francés :