Quin trabalh !

Clar es pas un pichòt : ten 4 ans. Aima pas l’escòla, aima pas trabalhar, aima pas aver de consignas. Aguèsse la causida, demorariá al canton jòcs, o dins la cort, tè, o, encara melhor : a l’ostal ! Mas la vida es aital facha que causissèm pas totjorn : Clar deu anar a l’escòla. Diluns, dimars, puèi encara dijòus e divendres. A l’escòla, i a los amics e las amigas, segur, un canton per jogar a la dinneta, un autre amb un garatge, de taulas amb de gredons e de fuèlhs, una bibliotèca, una cort per córrer (mentre que se pòt pas córrer dins lo corredor…). Mas a l’escòla, i a tanben de regent·as, e particularament Dòna Regentona que se maina de la classa de mairala e qu’a totjorn quicòm a lor far far : un dessenh per la pòrta de la classa, un autre per la paret, e un de mai per pegar dins lo quasèrn.

Caldrà puèi empilar d’anèls del mai bèl al mai pichòt (o alara es lo contrari ? de qué diguèt la regenta ?), recaptar de cubes per color, far la tria d’un fum d’objèctes que servisson pas a res… Quitament lo jòc de fustetas, lo que servís a l’ostal per s’amusar, per montar de torres puèi tot far espetar, Dòna Regentona lo pòt transformar en trabalh ! E ela, assetada, nos agacha… De còps se passeja dins la classa, mas pas jamai ne fa un, de dessenh per la pòrta o la paret o lo quasèrn.

« E bè, Clar, de qu’as ? »

« Es tròp dur ! Aimi pas trabalhar ! Quand serai bèl, trabalharai pas mas farai trabalhar los autres : serai coma ela, regent ! »