Pensada – Micheu Chapduelh
Me sovene d’un temps que los de mens de… Ò merda ! tant qu’aquò ! se pòden pas remembrar. Eram desjà occitanistas e, coma tots los occitanistas d’aqueu temps, nos fabricavam nòstra revista occitanista personala. E mai benleu mai d’una. E òc ! D’aqueu temps, los occitanistas eran nombrós e las revistas enquera mai. Los mai fortunats ne’n tiravan 50 exemplars sus una fotocopiaira en negre, los mai nombrós las fabricavan sus « estencils », los paubres emb dau carbòni ectografic e los miserós a la man sus lo rècto d’afichas recuperadas, de prospèctus (los prospèctus son daus flyers vintage). Pas d’illustracions si que non au gredon. Pas de correccion (emb los estencils faliá dau vernís per las onglas e sovent, en plaça de correccion aviam una brava cagada de tinta, emb l’ectografic, quo era pas possible de res) e sovent la necessitat d’arrestar tot au quinzenat d’exemplars que l’estencil s’era desbrandelat o que la tinta ectografica, tròp umidificada d’alcoòl de brutlar, s’era fonduda e vos tintava las mans (e tot çò que podiá tucar) una bona setmana de temps. E vos parle pas de las tauletas de cera o d’argila, que trobariatz ben – e auriatz rason – que fau un pauc tròp dins l’aus-temps-eroïc.
Pasmens, dins quilhs temps que vos dise, se trobavan en quiòsc de bravas revistas, en quadricromia e sus polit papier, consacradas a la colleccion de vinhetas postalas de San Marino, aus dançaires de mashed patatoes, a las raubas de serada de las marjas cortas, aus chantaires que credan tròp per que pueschas compréner las paraulas, aus aparaires de l’uòu cuech dur escacalotat per la riba ponchuda…
Quò era per nosautres un maucòr terrible de veire que los colleccionaires de vinhetas de San Marino, los dançaires de mashed patatoes, las portairas de raubas de seradas de las marjas cortas, los fans de chantaires que podetz pas compréner las paraulas e los partidaris de la riba ponchuda eran mai nombrós que los occitanistas. E avián mai de qué. Mai de sòus dins la caissa e mens d’aquela salopariá de tinta ectografica sus las mans.
Mas quò, quò era dau temps de la preïstòria. Que aurá avem LO DIARI. Imprimit professionalament, emb de la quadricromia, de las rubricas sus las raubas coma disiái mai naut, daus chantaires que te fau daus jostítols per saber çò que an coma messatge a espandir, daus dançaires de sabe pas tròp qué (que degun sap pas mai dançar lo mashed patatoes), daus articles de fons per saber si l’uòu dur se deu escacalotar per la riba redonda o per la riba ponchuda… Ai res vist sus las vinhetas de San Marino mas chada chausa en son temps, desespere pas, dins un numero venent…
Tot çò que podiam esperar es arribat. Manca benleu lo papier glaçat qu’es ara lo supòrt de las revistas sus-mencionadas. Ailàs ! Sem pas mai concernits, nosautres, que LO DIARI es una revista occitana (redigida en lengadocian e en gascon orientau, los dos parlars d’Occitània) e que nosautres, dempuei lo remanejament regionau, o sem pas mai, occitans. Vau veire si ai conservat ma duplicaira ectografica per me tornar farjar una revista. Neoaquitanista. E la batejarai LO JORNAU, mai si pareis mas un còp lo mes (las bonas annadas).
