Pchit…
Dins la classa, los escolans qu’o vòlon ben an un (o mai d’un) mestièr : marcar lo planejament de la jornada, téner la papetariá, tindar, recaptar los fichièrs…
Cada ser, caduna son torn, una còla escoba la classa e cadun recapta sos afars e voida sa taula. Un·a « responsable·a dels produches d’entreten » passa de taula en taula, amb un polverizador emplenat de vinagre blanc (diluit e biò, de segur) e vèrsa la racion necita al netejatge.
Vaquí qu’un jorn, al ConselhConselh : luòc de paraula e de decisions per tot çò que pertòca la vida de la classa, l’organizacion del trabalh, las relacions al dintre de la classa o de l’escòla…, Nicolet es marcat.
Nicolet :
« Critiqui Poma, Just, Lina e Valèri per de que cada ser, quand fau mon mestièr de pchitpchitaire, an totjorn un fum de causas sus lo burèu… »
« Pchitpchitaire » ? ! Quina apropriacion de la lenga : d’un « son » nais un nom, del sufix ben causit !
Segur, imagini ja qualques bombiments e qualques dindolejaments. Se trapa pas lo mot dins lo libre bèl de la tampa negra qu’ai totjorn jos la man, nimai sus mon site de predileccion. Ai pas nimai l’intencion de l’i far dintrar. Mas, al dintre de la classa (e en saupent tote·a·s que son domeni s’espandís pas enlà) fonciona ben e fa pròva d’una cultura assimilada. Dos ans puèi, es totjorn en vigor e a, coma se deu, son vèrb : « pchitpchitar » !
