OUPS – graf e street art en Occitania
Tot comencèt per el i a 20 ans d’aquò, quand tombèt dins l’ola bolhissenta del tag. Las annadas nonanta èran un periòd ric ont cadun assajava de pausar la seuna marca sus las parets de la vila. Es aquí, a Montpelhièr, que son nom se despleguèt en colors grassas al destorn d’una carrièra, en riba de rota, sus un blòc de betum : OUPS. I aviá ja un agach original darrièr las letras, amb dos uèlhs dins lo « O » e lo « P » qu’espinchavan lo mond alentorn. La bòna vista, la servèt puèi dins son percors d’artista urban, sempre atentiu al detalh e mesfisent fàcia als còdis estrictes del graf a l’anciana. Rapidament explorèt d’autres domènis, s’amusèt a mascarar los panèls publicitaris per n’escambiar los eslogans, pintrèt de comptadors d’aiga e capvirèt, doçament, lo nòstre quotidian. Tot es fach per metre de movement e de color dins la vida vidanta e per escambiar, provocar de rescontres sus las parets : trobèt un interès particular dins los dialògues per grafes interpausats, amb Small, Toyez-moi o Drac, entre autres…
Puèi arribèron las bestioletas… las « cox » coma las apèla : una mena de catarineta sensa boca, dos uèlhs dobèrts grands que vos travèrsan l’arma e que fan, estranhament, pensar a las pichòtas pèiras levadas de las garrigas del neolitic (apeladas « agachs de machòta » pels arqueològs). A la debuta, èran pintradas sus de còdols de mar, puèi pegadas al mortièr (gachat sus plaça !) sus los angles de las sortidas de gotièras. Prenguèron puèi una dimension mai granda sus las ròcas esmarradas dins lo païsatge urban o las talvèras de rotas e d’autorotas. A Montpelhièr, son nombrosas las cox, fan ara partida de la ciutat, plenament. Oups s’amusa d’alhors de veire un art que jòga amb los limits legals venir un element de l’identitat comunala… Las quitas vilas que mandan de perseguidas judiciàrias contra el pòdon, d’un autre latz, li demandar l’autorizacion d’utilizar son trabalh per una comunicacion toristica… Paradòxa de la cox !
D’oras e d’oras passadas entre Arcaishon, Nautas Alps, Lengadòc, Marselha, Montpelhièr, Tolosa, lo Narbonés, brèu, lo territòri occitan, fargan una òbra esparpalhada dins l’espaci. Tanben, Occitania es en rèire plan dins la musica escotada, dins lo parallèl que se pòt far amb la filosofia « hip hop » que l’interessa : « portar una cultura, larga, sempre dobèrta als autres e capabla de parlar a totas e totes, sensa distincion, que cadun se la pòsca apropriar ». Es coma aquò que vei tanben la lenga d’òc : benlèu, un quicòm de partejar amb dinamisme, movement, color, un « ben collectiu ». Ara, s’es botat a pintrar de frescas e trabalha sus la tematica de la vila en creant de « bèstias-ciutats », de representacions a l’encòp animalas e urbanas : un resson inconscient a las primièras gravaduras de las caunas preïstoricas (veire l’article sus la balma Chauvet dins aquel Diari) ? Amb Oups, l’accent es mes sus la color e lo messatge positiu, coma son amic Sunra que dessenha de còrs roges : l’escòla montpelhierenca sangbarreja nòstra realitat e concep son art coma un acte dinamic. Los comerciants de la ciutat lengadociana l’aculhisson ara amb jòia quand ven pausar son material dins la carrièra : Oups es un artista dins la vida, entre lo fornièr e lo Bar Tabac, un artista a sa plaça vertadièra, coma una catarineta dins lo prat.
