Diga ! An d’aquelas idèas a Tolosa ! Figuratz-vos que lo cap redactor dau Diari me sonèt l’autre ièr per me dire que, a la ramassa coma totjorn, esperava per tapar quauque trauquet entre dos articles de primièira borra, ma contribucion umila e bimestrala : « te cau me far quicòm de mitic », çò diguèt. E ieu, dindonàs coma de costuma – es de plànher mas saupère pas jamai dire de non, (veiretz coma o anatz reticar !) – respondère de òc. E me vaquí davant la pagina blanca de mon ordinator a picar « mitic » sus lo clavièr, e una fenestreta de se dobrir : « Aganta lo fuòc de la passion, charra amb de chatas fachas a faiçon per tus, sarra-te, la femna de ta vida es aquí tocant a Sant Joan de Cuculas… »

Aquò m’estonèt un brieu, emai me siaguèsse daissat dire que lo captau de vòstre jornau teniá reputacion druda e sulfurosa. Sovent lo mite sentís a sofre, es plan conogut… Mas pensatz, ja emmascat qu’ère, tornère lèu-lèu a la femna de ma vida que m’esperava sus l’ecran, una dròlla popuda de las sèts beutats, enfachinanta, talament que los uòlhs me ne fasián bavarilhas, lo mieu còr batent la tifa-tafa a ne petar ! Aquela fadarèla encantarèla, saique sortida de la bauma de las Domaisèlas, pas tròp luònta dau vilatjòt que i restava, de l’autra man dau puòg de Sant Lop, èra benlèu la Dòna que se’n enamorèron los tres ermitans de l’Edat Mejana : Clar, Bausèli e Lop ? M’èra venguda esperar aquí, au sègle XXI, seguissent lo camin dels veirièrs en contornejant la ròca espatluda, passant probablament per lo causse de Pompinhan, forviant sodards de Montfòrt, camisards de Joan Cavalièr e subretot lo primièr rai de solelh de l’aubeta que l’auriá arroquida en pèira levada, còsta sas sòrres, sus las rancaredas d’Ortús…

E tot aquò pas que per amor de ieu.

Vòls que te diga ? Es quand dubriguèt las bocas per me demandar d’una votz subrenaturala, vertadièira cremeson carnala, de picar lo còdi de ma carta blava que trastombère de las nivas. Mas, la croniqueta èra escricha…