Glòria de la Mòrt

Existís un tèma mai universal ? Serà malaisit de trobar quicòm qu’unisca de biais pus radical reis e gusasses : la despartida es egalament compartida. Coma la paur congreada : lo grand cabusset noirís encara mites, religions, creacions, dins totas las culturas del monde. Que se crega a l’en-delà rassegurant, al nonres apasimant o al retorn reviscolant, la pòrta que mena al desconegut es la meteissa per totas e totes.

Es plan d’un costat, relativiza : es benlèu çò que nos permetrà dins aquel numèro de sason (notaretz las “margaridas funeralas” qu’ondran las paginas) de préner una distància tota antropologica per tractar d’un subjècte que sabèm sensible… amb sensibilitat. Lo passatge pensat en passejadas passadissas, al Mexic ja, o per las contradas que fan Martror, a l’ostal vièlh de Tanta Chiqueta, puèi en çò dels inuits o als Estats-Units amb la tanatològa Juliette Cazes que nos fa lo plaser d’acceptar lo convit a nòstra dança de la mòrt peleta e nos convida ela dins son Bizarreum.

Los rites son un biais d’abordar la dòna de las tematicas, las representacions culturalas ne son un autre : las arts, la fotografia, lo cinèma, las serias o encara los videojòcs retrason dempuèi lor naissença nòstre rapòrt forçadament complèxe amb l’Auriva, ne veirem qualques demostracions.

E fòra grises nivolasses ! Sèm pas aquí per far plorar dins los ostals funeraris amb un numèro que seriá pas qu’un long planh entre dòl e languiment. Es pas per res qu’endacòm mai, e mai en cò nòstre un còp èra, lo “mes mòrt” es tanben l’escasença de fèstas plan especialas, quasi carnavalescas…

I (tres)passarem totes, lo mai tard possible esperam, d’aicí enlà aurem plan léser de legir Lo Diari !