Calligrafia
I sèm tote·a·s passat·da·s : l’aprendissatge de l’escritura « en letras polidas ». Vos parli pas del temps del tenchièr e de la pluma Sergent Major : l’ai pas conegut ! Aviam ben de traucs redonds dins los cantons nauts del pupitre, coma dos vestigis de passat temps, mas escriviam ja a l’estilò dich « de bilha ». Non, vos vòli parlar del passatge de las letras « bastons » a l’escritura cursiva : un còp passat lo portal d’una escòla, se ditz lo mai sovent « escriure en ligat ». E i sèm tote·a·s passat·da·s : quitament lo vòstre mètge ! Mas benlèu aquel d’aquí a seguit puèi, dins sas longas annadas de formacion universitària, una « unitat d’ensenhament d’escritura metgistica » ? Cavarai la question un jorn qu’aurai léser, per l’ora, tornem en classa !
Poma es una drolleta sautarèla, dançarèla e que li agrada mai de far de majoreta amb son estilò al bot dels dets puslèu que de se clinar sus la pagina blanca per i traçar de letras amb lo dich estilò. Pasmens aima contar d’istòrias : de vertadièras, de mai vertadièras que la quita vertat, d’autras que poirián èsser vertadièras e d’autras qu’o son benlèu… o benlèu pas. Ne ditz a qual la vòl ben escotar, ne ditz tanben a qual la vòl pas escotar !
Aquel jorn d’aquí, Sénher Loregent utiliza una astúcia ben coneguda dels collègas per aver qualques minutas de silenciAstúcia #17ter, pagina 153 del Manual Grand de Pedagogia Pedagogica. :
– Diga, Poma, es fòrça interessanta ton istòria, la deuriás escriure !
Poma :
– D’acòrdi !… [esitacion] L’escrivi en occitan o en ligat ?
