A l’Angèla Marròt de Saurat

A l’Angèla Marròt
de Saurat

Temps a, cap a Saurat, un moment s’estanca.
La dròlla s’a pas vint ans, pauc se’n manca,
Viu a l’ostal Marròt amb sa parentèla
Son fraire es l’Adrian, ela n’es l’Angèla. 

Pel caminòl qu’arriba de non sai ont,
La valenta gojata ven de la font.
Dorna a una man e dornet a l’autra,
Se’n torna cap a l’ostal, la tèsta nauta.

Ja òc que n’es una crana sauradèla!
Le grand capèl que li fa mena d’ombèlla,
Para la frescor clara de la figura
Que d’una polida femna augura.

Malgrat que son davantal siaga tacat,
Le folard blanc, d’un brave nosèl estacat
Sus son vièlh vestet que fronza a la cinta
N’esgaia un chic la deslavada tinta.

Le solelh ja nauteja, l’ombra s’estequís,
La calor arriba e l’aureta s’aflaquís.
Mas ailà un prigol puja sus la montanha,
Caldrà solide fenejar sens canha.

Se sarra l’ora del dinnar, se cal coitar.
E lèu sul dornièr, las dornas se van voidar,
Les òmes acalorats van dintrar del trabalh,
Se voldràn lavar, desassedar… a bèl talh.

Amb son davantal es ja una femnòta
Rambalha, se cansa, se maca la manòta.
De tròp grands que son, arrosèga l’esclòp
Sa camba flechís e estrabunca a l’encòp.

Cèrtas òc, que l’Angèla es polideta
Mas gaitatz-la plan, es tanben tristoneta.
La somission, le rambalh li pòrtan pena
N’a benlèu pro de sa condicion de femna.

Sosca en caminant, l’agach es fugidor,
Calcula benlèu per son avenidor.
Pòt pas solament cercar un galant a son gost
L’an ja maridada a un vesin. Quin desgost !

S’aprèsta de venir sirventa, femna, maire
E mai nòra somesa per pas desplaire :
Recaptar l’ostal, les mainatges amairar,
Totjorn rambalhar sens poder s’enairar.

Que siatz de la montanha o de las vilas
Respècte a vos dròllas, femnas umilas
Que tant aimèretz, plorèretz, trabalhèretz
E dignas, sens vos plànher, vos calhèretz.